Ondertussen is mijn verslaving aan ABC's betoverende nieuwe drama een vloek die ik hoop nooit te breken. Wat vond JIJ van de première?
'Badass' is meestal geen bijvoeglijk naamwoord dat ik zou gebruiken om sprookjes te beschrijven, maar in het geval van ABC's Once Upon A Time zijn er echt geen andere woorden. De première van 23 oktober introduceerde ons opnieuw bij personages die we kenden, maar nooit echt wisten. Wat nog belangrijker is, het zoog ons in een episch verhaal dat erin slaagde om het kind in ons allemaal naar voren te brengen, terwijl het tegelijkertijd aantrekkelijk was voor ons volwassen zelf dat naar iets donkerder drama snakt met onze verhaaltjes voor het slapengaan.
Hier is een samenvatting van de première, kort samengevat: de bruiloft van Sneeuwwitje (Ginnifer Goodwin) en Prins Charming (Josh Dallas) werd onderbroken door de Boze Koningin (Lana Parrilla), die beloofde het geluk van het hele koninkrijk te vernietigen. Toen haar vloek negen maanden later aansloeg, werd de arme Sneeuw gedwongen haar pasgeboren dochter Emma naar de 'echte wereld' te sturen, de enige plek waar ze veilig zou zijn, in de hoop dat ze op een dag zou terugkeren om ze allemaal te redden.
Emma (Jennifer Morrison) groeide op als een langbenige borgtochtboer en aan de vooravond van haar 28e verjaardag kreeg ze bezoek van een kleine jongen genaamd Henry (Jared Gilmore) die onthulde dat hij de zoon was die ze 10 jaar eerder had opgegeven. Ze bracht hem naar huis naar Storybrooke, Maine, waar hij uitlegde dat de dorpelingen eigenlijk sprookjesachtige wezens waren, bevroren in de tijd en zich niet bewust van hun ware identiteit.
Sneeuwwitje is de leraar van Henry, zuster Mary Margaret Blanchard; de boze koningin is de adoptiemoeder van Henry, die toevallig ook de burgemeester van Storybrooke is; en Prince Charming ligt onbeweeglijk in coma.
Maar omdat Once Upon A Time naar ons toekomt vanuit dezelfde briljante gedachten als LOST, werden de verhalen van de parallelle werelden afgewisseld en volledig buiten de orde gepresenteerd. (Lineaire verhalen worden verdoemd!) Hierdoor konden kijkers een paar a-ha-momenten hebben die ze normaal niet zouden verwachten van een show over sprookjes. Dat is natuurlijk ook het eerste wat je moet accepteren over Once Upon A Time: het is nooit wat je verwacht.
ABC heeft ons dit seizoen een aantal echt ijskoude ijskoninginnen geïntroduceerd - Revenge's Victoria Grayson is de eerste die in me opkomt - maar Lana Parrilla neemt absoluut de taart. Of ze nu de wraakzuchtige boze koningin speelt of de emotioneel lege burgemeester van Storybrooke, Lana belichaamt de goddeloosheid waar we als kinderen allemaal bang voor waren.
Het laatste schot van de aflevering was dat de kleine Henry verwonderd staarde toen de klok van het stadsplein - die zijn hele leven was bevroren - eindelijk begon te bewegen. De enorme glimlach op zijn gezicht was letterlijk een spiegel van mezelf, volledig tevreden met een ongelooflijke première en verlangend om uit te zoeken wat er gaat komen voor de "mensen" van Storybrooke.
